اشعار

از آنچه در دوجهان هست بیشتر دارد            فقط خدا ست که از کار او خـبـر دارد

یکی برای علی ماند و آن یکی همه بود            اگر چه لشکر دشمن چـهـل نـفـر دارد

عقیق سـرخ از آتش نداشت واهـمه ای            کسی که کفو علی می شود جگر دارد

کـمـر به یـاری تـنـهـایـی عـلـی بـستـه            میان کـوچـه اگـر دست بر کـمـر دارد

سرعلی به سلامت چه باک از این سردرد            مــحــبــت ولــــی الله درد ســــر دارد

کسی که شهر سر سـفـرۀ قـنـوتش بود            چگونه دست به نفـرین قـوم بـردارد؟!

صــدا زد: "اشـهـد انَّ عـلـی ولـی الله"            ولی دریغ که این شهر گوش کر دارد

زمـان خـوردن حـق عــلـی و اولادش            سـقـیـفـه است و احـادیث معـتـبر دارد

سـقـیـفـه مکتب شیـطـانی خـلافـت بود            سیـاستـی که برایش عـلـی ضرر دارد

کنیزِ بیت عـلی خـاک را طلا می کرد            سقـیـفه را بنگر فـکر سیـم و زر دارد

اگر چه باغ فدک نعمت فراوان داشت            ولــی ولایت او بـیـشـتــر ثــمــر دارد

گرفت راه زنـی را به کوچه راهـزنی            در آن مـحـلـه که بسیار رهـگذر دارد

بگو به دشمن مـولا مرام ما این نیست            زمـان جـنـگ بـیـایـد اگـر هـنــر دارد

کشید و بـرد، زد و رفـت، من نمی دانم            حـسـن دقـیـق تـر از مـاجـرا خبر دارد

بگو به شعله: چه وقت دخیل بستن بود؟            هـنــوز چــادر او کــار بـا بـشـر دارد

بگو به میخ : که این کعبه را خراب نکن            غلاف کاش از این کار دست بر دارد

دهـان تــیـغ دودم را عجـیـب می بـندد            وصـیـتـی کـه عـلـی از پـیـامـبـر دارد

فدای محسن شش ماهه اش که زد فریاد            سـر نــدارد اگـر مــادرم، پــسـر دارد

به شعله سوخت پرو بال مـادر، اما نه            حسین هست، حسن هست، بال و پر دارد

اگر خـمـیـده عـلـی از نماز آیات است            در آسمان غـمـش هـالـه بر قـمـر دارد

شبانه گشت به دست ستـاره ها تـشیـیع            که مـاه الـفـت دیـریـنـه با سـحـر دارد

میان شعله دعـایش ظهـور مهـدی بود            کـه آه سـوخـتـگـان بـیـشتـر اثــر دارد

محراب بود و مـاه و نـمـاز نشسته اش            روی کـبود و نیـمـۀ چـشـمان بستـه اش

سجاده بود و سـجـدۀ طـولانی و قـنوت            چادر نـمـازِ خاکی و دست شکـسته اش

دیوار کاگـلی ز چه شد تکیه گـاه سـرو            نزدیک صبح و وقت طلوع خجسته اش

بستر پر از شقایق معجر پر از حناست            درد سری است گیسوی ازهم گسسته اش

ایـنـهـا هـمــه دمـار عــلـی را در آوَرَد            کـز پـا فـتـاده فــاطمـۀ سـَرو جـُـثّـه اش

مَردِ نبرد و خانه نشینی و اشک صبـر            مشگل گشا و درد و غم دسته دسته اش

آرام گـوشـه ای حـسـنـش زار می زنـد            باید که خون گریست به احوال خسته اش

حـالا حسین تـازه بـهـانـه گـرفـته است            خواهر کجاست مرهم قـلب شکسته اش

ازمحسنش مپرس که این شرح کافی است            نشکفته یاس و غنچۀ از بـاغ رَسته اش

این خـانـه نیست قـتـلگه آل مرتضاست            از مرتـضی بپـرس و ز دستان بسته اش

فضه بیا که شرح دهی خاص و عام را            مـهـدی بـیـا که حـکـم کـنـی انـتـقـام را

یک کوه غم به سینه تـلـمـبار می شود            وقـتـی ز درد فـاطـمـه بـیـدار می شود

این روزها نـماز شب او نشسته است            وقـت قــیــام دیــدۀ او تــار مــی شــود

گاهی به شانه های حسن تکـیه می کند            یا تـکـیـه اش به شـانـۀ دیـوار می شود

پـیـراهن سفـیـد تنش تـازه شـستـه بود            نـگـذشته سـاعـتـی که گـلـدار می شود

گـاهـی مـیـان عـزم سـفر فکر می کند            آیـا کـسـی بـرای عـلـی یـار مـی شـود

حتی برای دلخوشی مرتـضا که هست            مـشـغـول کـار با تـن بـیـمـار می شـود

شمعی که آب گشته سبکبال رفت و غم            روی سـر عـلــی هـمـه آوار می شـود

خانه بدون فاطمه غمخـانه بیش نیست            زهـرا که نیست خـانه دلآزار می شود

کی رفته او به خواب ز دردی که داشته            بـازو بـرای سیـنـه پـرسـتـار می شود!

سر مشـق زنـدگـانی ما فـاطمیه است            ایــام کـامــرانـی ما فــاطـمـیـه اسـت

دل را گره به موی ولایت زدیم و بس            مـیـثـاق آسـمـانـی ما فـاطـمـیـه اسـت

یک لحظه در هیاهوی غم گُم نمیشویم            پـیـداتـرین نـشـانی ما فـاطـمـیـه است

برنـامـۀ تکـامـل انـسـان ز ما بـخـواه            سر لـوحـۀ مـبـانـی ما فـاطـمـیه است

تاریخ هم به محفل ما خو گرفته است            مـنـشـور جـاودانـی ما فـاطمیـه است

این اشک ناب ماست بیان حـیـات ما            هـنـگـام دُر فـشـانی ما فـاطـمیه است

داغی به دل نشسته که گفتن نمی توان            دور غـم نـهـانـی مـا فـاطـمـیـه اسـت

مـا روضه های زنـدۀ داغ مـدیـنـه ایم            مبنای روضه خوانی ما فاطمیه است

پهلو شکسته گان ز غـربت خـمیده ایم            شـرح قـد کـمـانـی ما فـاطـمـیـه است

آن غنچه که پژمرد شکـوفا شدنی نیست          آن سینه که بشکست مـداوا شدنی نیست

زخمی که نمک خورد تحمل نتوان کرد          درد دل بـی تـاب شـکـیـبـا شـدنی نیست

مشکل که دو چندان بشود حل شدنی نیست          وقتی گره ای کـور شود وا شدنی نیست

آبی که ز جـو رفـتـه دگـر بــاز نـگـردد          این خون زمین خورده که حاشا شدنی نیست

حرمت شکنی سخت ترین غصه و درد است          حرفی که زمین خورد دگر پا شدنی نیست

تا روز قـیـامت فـدکـش رفـت ز دستـش          وقتی سندی پـاره شد امضا شدنی نیست

ای وای از آن غصه که عنوان شدنی نیست          ای وای از آن رخ که هویدا شدنی نیست

گیرم پس از این هیچ کس از یاس نگوید          این داغ جگر سوز که امحا شدنی نیست

از روزنۀ چشم کـبـودش به عـلـی گفت          زهرای تو ای دل شده زهرا شدنی نیست

تا آنکه به تو خُـرده نـگـیـرنـد ز اشـکـم          خواهم که روم در دل صحرا شدنی نیست

از خویش گذشتم که ز غربت به در آیی          این خـواسـتـۀ قـلـبـی ام اما شدنی نیست

در چـهــرۀ زردم گــل لبـخـنـد مجـویـید          این گم شده ای هست که پیدا شدنی نیست

هر کس که مرا دید چنین زخم زبان زد          احـیـای تو حتی به مسیـحـا شدنی نیست

ای رهـبــر مـظـلـوم دگـر یــار نــداری          مـن رفـتـنی ام، مـانـدنـم آقا شدنی نیست

شمـع وجود فـاطمـه سوسو گرفتـه است           شب با سکوت بغض علی خو گرفته است

آتـش گـرفـت جــان عــلــی با شــرار آه           وقـتـی که از ولی خـدا رو گـرفـته است

در دست نــاتـوان خـودش بـعـد مـاجـرا           اين بار چندم است كه جارو گرفته است

قلب تمام ارض و سماوات و عرش و فرش           یک جا برای غربت بـانو گـرفـتـه است

حـتـی وجـود مـیـخ و در و تـازیـانـه ها           عطر و مشام از گل شب بو گرفته است

بـا ازدحـام مـوج مــخـالـف بـیـا بـبــیـن           کـشـتـیِّ عمر فـاطـمـه پهلـو گرفته است

مردی که بدر و خیبر و خندق حماسه ساخت           سر در بغل گرفتـه و زانو گـرفـته است

از غصه سرتاسر شدی این چند ماهه            دلـتـنگ پیـغـمـبـر شدی این چند ماهه

وقتی شنیدی دست من را صبـر بسته            یک پارچه حـیدر شدی این چند ماهه

با خـطـبـه هایت هرکجا فـتنه به پا شد            پـیـغـمـبـرِ دیـگـر شـدی این چند ماهه

دیدی که تنها مانده ام، زهـرا برایم…           سینه سپـر، لشکر شدی این چند ماهه

حق داری اصلا خنده روی لب نداری           خسته از این بستر شدی این چند ماهه

من که خبر دارم؛ نپوشان صورتت را           یـاسِ علی! پـرپـر شدی این چند ماهه

دارد عـلی دق می کند از این مصیبت           این قدر که لاغـر شدی این چند ماهه

شرمنده ام زهرا در این کوچه؛در این راه           خـاکی سرِ معـبـر شدی این چند ماهه

داغت قـد من را شکست اما تو انگـار           از من خـمـیـده تر شدی این چنـد ماهه

فهـمیدم از این لاله ها، حـق داشتی که           پنهان در این معجر شدی این چند ماهه

غیـر از خیال و سایـه ای از تو نمانده           از سایه هم کـمـتر شدی این چند ماهه

زهـراست چـراغ شب ظلمانی حـیـدر            زهـراست طبیب تب طـوفـانی حـیـدر

زهـراست پـریـشانِ پـریـشـانی حـیـدر            زهراست به هر معـرکه قربانی حیدر

یک جمله بُوَد ذکر لب حضرت زهرا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

گـویـد به عـلـی نـور تو را مـاه نـدارد            دل جـز تو دگـر رهبـر دلـخـواه نـدارد

بی تو دو جهان ارزش یک کاه ندارد            مـن بی تـو بـمـانـم بـه خـدا راه نـدارد

هرجا که تویی فاطمه هم هست در آنجا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

می‌گفت همیشه به همان حالت مضطر            مردم؛ همه کارست عـلی بعد پـیـامـبر

والله که من گـفـتـه‌ام این جـمـله مکرر            حـیـدر همۀ دین من و دین همه حـیدر

با خون شده حک روی درِ خانۀ مولا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

من محو علی گشته ندانم که خطر چیست            دل سوخته کی حس کند این آتش درچیست

حالا که علی هست دگر داغ پسر چیست            در حـفظ امامم چنین ضربۀ در چیست

در پشتِ در ایـن است کـلام من شیـدا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

جانـم به فـدای عـلـی و قلب صبورش            بر عهد خودش بود و ننازید به زورش

دادند از آن کوچه غـریبـانه عـبـورش            در کـوچه شکـستند تـمـامی غـرورش

جـانم به لب آمد عـلـی و خـنـدۀ اعداء

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

بغـضی مـیـان قـلـب دشمـن ها بمـاند            وقـتی که دست مـرتـضی بـالا بمـاند

بعد از نـبـوت می رسد وقـت امـامت            تا پـیـروی از ظلم بـی مـعـنـا بـمـانـد

در بین بستر..مضطرب، پیـغـمبر ما           فـکـرش شـده شاید عـلـی تنـهـا بمـاند

آری؛ همین شد عـاقبت قسمت برایش           این که عـلـی تـنهـاتـرین مـولا بمـاند

مـانـده مـیـان بی وفـایـی هـای کـوفـه           در شـهـر اشـبـاح الرجال آیا بماند...؟

با این همـه تنـهـایـی اش او غـم ندارد           تا در کـنـارش هـمسرش زهـرا بماند

زهـرا امـیـرالمـومنـین میخواند او را           در پشت در، بـر بـیـعـتش حتی بماند

در آتش بغض سقـیـفه آه…میسوخت           در پـشت در با او چه شد اما…بماند

ای مـعـنـی زیـبـایی دنـیـای مـولا…           بی تو چـرا حـیـدر در این دنیـا بـماند

اشک از چشم تـرم افتاد دستم بسته بود          پیش چشمم همسرم افتاد دستم بسته بود

صبر کردم صبر لیکن دشمنم شرمی نکرد          آتش کیـن در حـرم افتاد دستم بسته بود

قهـرمان جنگ ها بودم، اگر در کوچه ها          پیش مـردم پیـکـرم افتاد دستم بسته بود

کینه ها که گُر بگیرد زود دعوا مى شود          یـاد فـتـح خـیـبـرم افـتـاد دستم بسته بود

فاطمه بال سفر تا عرش اعلاى من است          با قـلافـى شَه پـرم افـتـاد دستم بسته بود

یک نفر با چهل نفر درگیر شد تا عاقبت          زیر پـاها لـشـکـرم افـتاد دستم بسته بود

پشت در،یک سوّم از سادات را آتش زدند          آیـه اى از کـوثـرم افـتـاد دستم بسته بود

روی گلبرگم نشان دست نامردی نشست          زیر چـشمانش وَرم افتاد دستم بسته بود

به گـمـانـم میخ را محکم نکوبیدم به در          در به روى همسرم افتاد دستم بسته بود

باور نمی کنم که تو بی بال و پر شدی            خسته شدی شکسته شدی مختصرشدی

شرمنده ام بخاطر من زخـم خورده ای            روزی که در مقابل دشمن سپـر شدی

افـتـادی از نـفـس – نـفـسـت بـند آمده            افـتاده ای به بستر غـم محـتـضر شدی

هـیـزم به دست های مـدیـنـه که آمدند            مجروح دود آتش و زخـمـی در شدی

آتش زبـانـه مـیـزد و در نیـمه باز بود            فهمیـدم از صدا زدنـت بی پـسـر شدی

این شـهـر چـشـم دیـدن ما را نـداشتـند            از چـشـم های شـور مـدینه نظر شدی

هـمـسایه ها رعـایت حـالت نمی کـنـند            وقتی بـرای دشمن دون درد سـر شدی

درمقامی که عقیق سرخ از زر بهتر است          اشکهایم بال معراج است،از پَر بهتر است

با زبان دل فـقط حـرف خودم را می زنم          نامه بر این روزها باشد کبوتر بهتر است

گرچه بـالا می برد سجـده مـقـام بـنـده را          چند ثـانـیـه نـشستن پـای منبر بهتر است

منبری را که دلش با مهر مولا گرم نیست          در همان مسجد بسوزانش برادربهتر است

از سر اخلاص حمدش را به جا می آورم          آنکه از آغـاز یادم داده کـوثـر بهتر است

گرچه فرقی نیست بین ساقی وکوثر ولی          بارها فرموده پیغمبر که مادر بهتر است

مصحف زهرا به غیر از سینۀ معصوم نیست          سر مستور خـدا در پرده آخـر بهتر است

وقـت بـالا بـردن در؛ حـرز نـام فـاطـمـه          از همه عـالم برای مرد خـیـبر بهتر است

هرکسی بو برده از غیرت شهادت میدهد         در نگاه مرد مرگ از اشک همسر بهتر است

از زمانی که شنـیدم در به پهلویت گرفت         حس من این است،اصلاً خانه بی در بهتر است

روی زمیـن رهـا شـدنت می کشد مرا           گـلـزار روی پـیـرهنت می کـشـد مرا

از پشت دربْ فضۀ خود را صدا زدی           آن لـحـظـۀ صـدا زدنت می کـشـد مرا

دلشوره های هرشب من جای خود ولی           این گوشه گیـریه حـسنت می کشد مرا

دلـواپـسی و گـریـۀ من بی دلیل نیست           زهــرا کـبـودی بـدنت مـی کـشـد مـرا

جـای کـفـن قـواره کـنـی پیرهن ولی..           داغ شـهـیـد بی کـفـنـت می کـشـد مـرا

غارتگران گـلبرگ گل ها را شکستـند            آلالـه هـای سـرخ زیـبـا را شکـسـتـند

با آه و حسرت یک شبـی اندر مـدیـنه            گـنـجـیـنـۀ عشق و تـمـنـا را شکـستند

گـویـا تـمــام وسعـت... سـبـز ولایـت            یعنی بهـار عشق مـولا را شـکـسـتـند

این گـوهـر یـکـدانـۀ دریــای عصمت            آیـیـنــۀ پــاک مـصـفــا را شـکـسـتـنـد

حق عـلـی را بی سببب از او گـرفتند            از سوز در پهلـوی زهـرا را شکستند

تا در صدف از وسعت آن گنج عصمت            آن گـوهـر پـاک مهـیـا را... شکـستند

چـشـم و چـراغ بـانـوان جـمـله عـالـم            بال و پر زیبای عـنـقـا را شـکـسـتـنـد

یـاس کبود حضرت مولا به حـسـرت            در شعـله ها؛ آن یاس زیبا را شکستـند

خستند؛ بازوی ز گـل نـازک ترت را            زین غم به جنّت قلب طاها را شکستند

تنهـا نه قـلـب زهــرۀ زهـرای اطـهـر            قـلـب تــمـام اهـل دنـیــا را شکـسـتند

بـایـد چـگـونـه بـشـکـنـد بغض گـلـو را           مردی که نـامش خـم کند پشت عـدو را

در چهره اش پیداست این غم را که زهرا           از او نهان کرده است چندین هفته رو را

سـر روی دیوار غـریـبی گـریـه میکرد           حـالا کـه فـهـمـیـدست اســرار مگـو را

هق هق صدای گریه وقت شستن دست           هق هق صدای گریه آن وقتی که مو را

"با آب بی معنی است کوثر را بشویند"           آری عـلـی با اشـکـهـایـش شـست او را

خـیـبـر شکن را داغ پهـلـویـی شـکـسته           دیگر نـیـازی نـیـست تا بغضی گـلو را

زهرای من که غصه تو را پیر کرده است           دردا چه با تو بـازی تـقـدیـر کرده است

تو سینه سوز دردی و من سینه سوزصبر           ما هر دو را زمانه زمینگیر کرده است

آیات درد بر سر و رویـم نـشـسته است           درمن ز بس ملال تو تـاثـیر کرده است

ای نـخـل سـربـلـنـد ولایت جـفـای خـلق           غم را به خانـۀ تو سـرازیـر کرده است

آن عـزت گـذشـتـه کـجـا این ستـم کـجـا           رفـتار مردم این همه تغیـیر کرده است!

شیـریـنی حیات عـلـی؛ تـرک من مـگـو           کمتر بگو که مرگ چرا دیر کرده است

عشق عـلـی، بهشت پیمبر چه روی داد           اینقدر رنگ و روی تو تغییر کرده است

خواب تو را که سـوی پدر میکنی سفـر           تابوت پیش سـاخـته تـعـبـیـر کرده است

آنجا که می زدند تو را هیچ کـس نگـفت           این بضعة النبی است چه تقصیر کرده است

فریاد از این گـروه که آیــات وحــی را           برنفـع خود،عـلـیه تو تفسیـر کرده است

زهـرا كه بود بـار مصیبت به شانه اش            مهـمان قـلب مـاست غـم جـاودانـه اش

دریاى رحمت ست حریمش، از آن سبب            فُـلـك نجـات تـكـیـه زده بر كـرانـه اش

شب هاى او به ذكر مناجـات شد سحـر            اى مـن فــداى راز و نـیـاز شبـانه اش

بـاللَّه كه با شهـادت تـاریخ، كـس نـدیـد            آن حق كُشى كه فاطمه دید از زمانه اش

مى خواست تا كـناره بگیرد ز دیگـران            دلگیـر بود و كـلبـۀ احـزان، بهـانه اش

تا شِكـوه ها ز امّـت بى مهـر سر كـنـد            دیـدنـد سوى قـبـر پـیـمـبـر، روانـه اش

افـروخــتــنـد آتـش بــیــداد آن چــنــان            كآمد برون ز سیـنـۀ زهــرا زبـانـه اش

آن خانه اى كه روح الامین بود مَحرمش            یـــادآور هــزار غــم سـت آسـتــانـه اش

گـلـچـیـن روزگار از آن گـلـبن عـفـاف            بشكست شاخه اى كه جدا شد جوانه اش!

شرم آیدم ز گفتنش، اى كاش مى شكست            دستى كه ماند بر رخ زهرا نشانه اش!

تنها نشد شكسته دل از مـاتـمش، عـلـى            درهم شكست چرخ وجـود استوانه اش

بیمارم و به سر زده سـودای مرگ را            دارم بـه هـر نـمـاز تـمـنـای مـرگ را

لـب بـسـت از تـرنّـم آمـیـن که زیـنـبـم            در گـریـه ام شنـیـد تـقـاضای مرگ را

من میزنم نفس نفس از درد و بـشنـوم            در هر نفس صدای قـدم های مرگ را

سیـلـی و تـازیـانه و ضرب لگد، زدند            بر دفـتـر حـیـات من امضای مرگ را

سخت است دوری تو برایم ولی عـلـی            خواهم به درد خویش مداوای مرگ را

عشق تو زنـده داشت مرا ورنـه بارها            کردم در آن مـیـانـه تـمـاشای مرگ را

یارب به حق فـاطـمـه در کـام شیعیان            شیرین نما تو تلخی غـم های مرگ را

مــن اولــیــن شــهــیـــدۀ راه ولایــتــم            این است خـطّ مـشـی جهـاد و هـدایـتـم

مـن راوی مـصـائب غـم‌هـای حـیـدرم            بنـوشته روی تـربـت مـخـفـی روایـتـم

مـانـنـد قـبـر گـم شـده‌ام تا قـیـام حـشـر            مـخـفـی بـود ز خـلـق، غـم بـی‌نهـایـتـم

حـامی حـق رهـبـر مـظلـوم خـود شـدم            بـا تـازیـانـه کــرد مـغــیــره حــمـایـتـم

همچون لوای حمد که بر شانۀ علی است            در روز حشر چادرخاکی است رایـتـم

تاریخ شاهد است ز شــرح غـمـم ولـی            بنـوشت روی سیـنـه و بـازو حکـایـتـم

آتـش زدنــد بــر درِ بـیـت‌الــولای مـن            ایــن بـــود احــتــرام مـــقــام ولایــتــم

من مصحف ولایت و قـرآن و حـیـدرم            موی سفید و صورت نیـلی است آیـتـم

داغ رسول؛ سـقـط ‌جـنـین و فـشـار در            شد پـاسخ مـحـبّـت و لـطف و عـنایـتـم

میـثم! هـمـیـشـه یـاور آل رسـول بـاش            خـواهی اگــر به دست بیاری رضایتـم

زیـنب! مبـاد شکـوه ز بـی‌مـادری کـنی           آمــاده بـاش تـا کــه پـدر پـروری کـنـی

با مرگ من چو روز علی تیره می‌شود           بایـد بر او بسـوزی و روشنگـری کـنی

آنسـان که مـادرت به نـبـی مـادری کـند           بـایـد تــو از بـرای عـلـی مـادری کـنی

من دیده‌ام زبان عـلـی در دهـان تـوست           بایـد تـو بـا زبـان عـلـی، حـیـدری کـنی

من کـوثـر پـیـمـبـر و تـو کـوثـر عـلـی!           آری تو را سزد کـه بر او کوثـری کنی

مگذار تا حسین رَوَد تشنه لب به خواب           بیـدار بـاش تـا کـه بر او سـاغـری کنی

از قـتـلـگـه گـرفـته الـی مـجـلـس یـزیـد           بایــد تــو بـر حـسیـن، پـیــام‌آوری کـنی

من پای کرسی سخـنـت می‌کنم جـلـوس           وقتی به شهر شـام، سخـن‌گـستـری کنی

فریـاد زن، خــروش برآور، سخن بگو!           آنسـان کـه از رسـول خـدا دلـبـری کنی

«میثم» بگـیـر درس ولایت ز فـاطـمـه           خواهـی اگــر بـرای عـلی شاعری کنی